Mijn verhaal

Het is februari 2006. Mijn man brengt mij naar boven en legt me op bed. Met kleren aan probeer ik wat slaap te vatten. ’s Ochtends moet ik uitrusten nadat ik één sok heb aangetrokken en ik raak buiten adem wanneer ik mijn tanden poets. ’s Nachts kan ik niet slapen. Het snurken van mijn man klinkt als gejank van een kettingzaag. Al mijn zintuigen zijn zo scherp als een samoeraizwaard. Ik hoor en voel letterlijk alles. Ik denk dat ik gek word. Maar ik ben niet gek. Ik ben dertig en ik heb een burn-out.

5 maanden eerder:

Ik werk op een middelbare school en geef Duits. Van één van de examenklassen word ik razend van woede. Ze doen wat ze willen. Ik kan ze niet rustig krijgen. Ze leren niet en doen geen huiswerk. En hoe bozer ik word, hoe leuker ze het vinden. En dat alles vier keer per week. Ik ga naar mijn werk met lood in de schoenen en voordat ik het schoolgebouw binnenstap, gaat mijn hart al tekeer en mijn maag draait zich om.

– Het is niet zo erg. – zegt één van mijn collega’s die mijn les bijwoont.

– Maak je niet zo druk. Volgend jaar zijn ze er niet meer. – zegt een ander.

– Er zijn altijd problemen geweest met deze klas. – zegt de mentor.

Ik houd het niet meer vol. Ik heb geen kracht meer voor dit gevecht.

– Ik geef geen les meer aan deze klas! – zeg ik demonstratief tegen mijn teamleider op de gang.

– Dat is werkweigering. Daar kun je voor ontslagen worden. – kondigt hij beheerst zoals altijd aan.

– Jammer. – zeg ik kwaad en vertel over mijn plannen aan een collega.

– Ga naar de huisarts. – adviseert ze kort.

Ik ga naar de huisarts en vertel wat er aan de hand is. Meteen krijg ik een verwijsbrief naar de psycholoog in mijn hand gedrukt.

– Naar de psycholoog? Zij mankeren toch van alles, niet ik! – het voelt alsof iemand weer een mes in mijn rug heeft gestoken.

Maandenlang ga ik twee keer per week naar de psycholoog. Zonder enig resultaat. Het is winter. Vanwege de verbouwing zitten we bij haar thuis in plaats van in de praktijk. We zitten naast elkaar in turquoise leren stoelen en in de kachel tegenover ons dansen oranje vlammen op houten balken. Ik krijg van haar een boek van Annegreet van Bergen “De lessen van burn-out”. Ik ga naar huis en lees dit boek aan één stuk door. Dit boek gaat over mij. Ik zie mezelf in dit boek alsof ik in een spiegel kijk. Eindelijk begrijp ik het. Ik ben niet zwak. Ik ben te lang te sterk geweest en mijn burn-out is al op mijn basisschool begonnen. Zodra ik dit besef, weigert mijn lichaam om mee te werken. Ik ben zo uitgeput dat ik nauwelijks kan lopen. Ik meld me ziek.

Ik moet opnieuw leren leven. Voor elke dag en elk uur heb ik een plan, hoe klein dan ook. Ik sta elke dag om 8 uur op, ook al heb ik de hele nacht niet geslapen. Ik ontbijt, hoewel ik geen trek heb. Ik ga wandelen, ongeacht het weer. Ik doe aan yoga. ’s Nachts lig ik in bed alleen wanneer ik slaap. Als ik niet kan slapen, sta ik op om te kleuren of puzzels voor kleuters te leggen. Het is niet makkelijk. Twee stappen vooruit en één achteruit. Het hoort erbij en één gedachte houdt me overeind: “Het gaat over.”

Ik leer ook wat belangrijk voor me is. Ik leer mijn behoeftes kennen. Ik leer hoe ik voor mezelf moet zorgen en mijn grenzen moet stellen. Ik weet nog toen ik een keer in de supermarkt een boek aan het kopiëren was en een mevrouw aan mij vroeg:

– Wil je me even voor laten gaan. Ik heb maar een paar pagina’s?

– Nee. – zei ik stellig – Ik ben zo klaar.

En voor het eerst voelde ik me trots en niet bang en schuldig.

Ik ben erkend door