Geef het door
Je bent vast heel druk met de voorbereidingen voor de kerst en ik wil je vragen om even stil te staan want ik heb een verhaal voor je, een waargebeurd verhaal.
Het was 29 november 2010 en het sneeuwde. Ik zat in het ziekenhuis in Polen in een klein kamertje met uitzicht op een leeg binnenplein. Mijn vader lag in die kamer en mijn moeder en ik waren de hele dag bij hem. De volgende dag mocht hij naar huis dus wij waren zijn tassen aan het pakken.
Om 6 uur ’s avonds zegt mijn moeder.
– Bel de taxi maar, dan gaat het makkelijker met al die tassen.
Ik belde het taxibedrijf op maar het enige wat ik hoorde was: tut tut tut tut tut
Ik probeerde nog een ander nummer maar nog steeds tut tut tut tut tut. Geen enkel taxibedrijf nam op. Ik dacht dat er een storing was.
– We nemen de bus, mam – zei ik.
We pakten de tassen en toen we naar buiten stapten, leek het alsof we in de wereld van Narnia waren beland.
Alles was wit. Voor mijn gevoel lag er een pak sneeuw van een halve meter. Je kon geen verschil zien tussen het trottoir en de straat. We liepen met moeite naar de bushalte waar ongeveer honderd mensen stonden te wachten. Want er reden geen bussen. Er reden geen trams. Alleen enkele auto’s die vastliepen in de sneeuw of met moeite vooruit rolden.
– En wat nu? – dacht ik. – Hoe komen we thuis?
Toen zag ik dat een meisje naar de straat liep, zwaaide en een auto stopte voor haar. Ze stapte in en reed weg. Toen dacht ik ‘Wat zij kan, kan ik ook’ en ik sprong op de straat, zwaaide en een auto stopte ook voor mij. Mijn moeder en ik stapten in de auto waar al twee andere lifters in zaten en we reden weg. Halverwege moesten we uit want de auto reed rechtdoor en we moesten naar rechts, maar ook toen is er iemand voor ons gestopt en heeft ons meegenomen. Toen we voor de deur uitstapten, vroeg ik:
– Dank je wel, maar hoeveel moet ik je betalen? Wat wil je?
– Het is goed zo. Een fijne avond. – zei de man en reed weg.
Ik was zo ontroerd dat vreemde mensen ons in nood hebben geholpen dat ik het nauwelijks kon geloven.
De volgende dag vloog ik terug en ik zat op het vliegveld te wachten. Toen hoorde ik dat alle vluchten vanuit Warschau naar Eindhoven waren gecanceld en dat de passagiers met ons mee gingen naar Dortmund.
In het vliegtuig zat ik naast een jonge vrouw – schoonheidsspecialiste, Ewa.
– Jeetje, ik ben nog nooit in Duitsland geweest. Ik moet naar Nederland. Weet je waar in Dortmund een station is? – vroeg ze radeloos en ik wist precies hoe ze zich voelde.
– Ik breng je naar het station in Nederland. – zei ik en toen ik haar op het station in Doetinchem dropte, vroeg ze:
– Hoeveel moet ik je betalen? Wat wil je? – en ik zei
– Geef het door.
Je kunt namelijk niet altijd iets terug doen voor iemand die je heeft geholpen en vaak is het helemaal niet nodig. Maar je kunt altijd iets doen voor een ander.
Ik wens je fijne kerstdagen en een fantastisch nieuw jaar en ik hoop dat je altijd omringd zult blijven door mensen die je graag helpen.
Fijne kerstdagen.
Vragen?
Ik ben dol op vragen, dus stel ze gerust. Wil je meer weten of een afspraak maken, bel 06-20592011 of mail naar info@dpssimply.