Telefoontje van de televisie

Mijn telefoon gaat. Ik neem niet op en iemand spreekt een bericht in. Ik zit in de auto te wachten tot mijn hond Miah wakker wordt van de narcose en het wachten duurt erg lang. “Ik ga toch maar luisteren naar dit bericht.” – denk ik.

SBS6

Ik draai het nummer van de voicemail en hoor:

“Hoi Dagmara, je spreekt met Koen van SBS6, Holland van Boven. We zijn bezig met een uitzending over de therapeuten buiten de GGZ om en je naam is op de redactie gevallen.” Wat???? Mijn naam op de redactie van SBS6???? Ik kan het niet geloven.

“Hoe hebben ze mij gevonden? Ik ken toch niemand bij SBS6.” – zeg ik tegen Luc.

“Ze zochten vast op internet en zo zijn ze bij jou terechtgekomen.” – antwoordt Luc nuchter.

“Ik ga terugbellen. Ik ben heel benieuwd wat het is.” – zeg ik en bel het nummer van de redactie.

Innerlijke criticus slaat toe

Het gesprek met Koen loopt in eerste instantie een beetje stroef. Ik krijg het idee dat ze pas bezig zijn met de selectie. Hij zegt ook dat hij mij als kandidaat voor het programma met de rest van zijn collega’s zal bespreken en dan hoor ik nog van hem. “Ik word vast niet gekozen.” – denk ik. Dan vraagt hij nog:

 “Waar kom je oorspronkelijk vandaan?”

Ja, het is natuurlijk niet te verbergen dat ik geen Nederlandse ben. Je kunt het aan mijn accent horen en dit is mijn grootste complex: “Ik ben geen Nederlandse. Mijn Nederlands is niet goed genoeg. Omdat mijn Nederlands niet goed genoeg is, ben ik ook niet goed genoeg.” – mijn innerlijke criticus herhaalt het als een mantra.

“Uit Polen.” – antwoord ik onzeker. “Hij wil zeker geen allochtoon in zijn programma hebben. Je kan het vergeten.” – de criticus zet voort.

“En hoe lang ben je al therapeut?” – vraagt hij.

“Ik ben drie jaar geleden afgestudeerd en sinds twee jaar heb ik mijn eigen praktijk.”

“Oh, dat is heel kort.” –  hij klinkt verbaasd en mijn innerlijke criticus voegt toe: “Je hebt niet genoeg ervaring. Je kunt niets toevoegen aan dit programma. Niemand zou naar je willen kijken.”

“En hoe jong ben je?” – vraagt hij weer.

“42.” – antwoord ik steeds onzekerder. “Je komt uit Polen. Je bent 42. Je hebt pas 2 jaar ervaring. Wat moet je tussen de therapeuten die dit werk al 20 jaar lang doen? Zet het uit je hoofd!” – zegt de criticus met een verheven stem.

Opgeven is geen optie

“Ik geef niet op zonder te vechten.” – denk ik en ik neem een krachthouding aan: schouders naar achteren, borst naar voren, kin omhoog en de benen uit elkaar stabiel op de grond. Ik let erop dat mijn stem wat lager klinkt en dat ik langzaam praat. Ik vertel Koen over stress en angst, over hoe onze ademhaling en lichaamshouding onze stemming beïnvloeden. Ik vertel hem hoe je alleen met je lichaamshouding kunt zorgen voor de productie van het stresshormoon – cortisol.  Ik vertel hoe ik in mijn praktijk niet alleen aan de gedachten en overtuigingen van mensen werk maar ook aan hun lichaam, hoe ik de geest, de ziel en het lichaam met elkaar in verbinding breng.

“Het is geen racquet science. Het is heel simpel als je het weet. Niet voor niets heet mijn praktijk DPS Simply. Ik sta voor simplicity, voor de eenvoud in het leven.”

“Ik word steeds enthousiaster.” – zegt Koen. “Je past perfect in ons programma. Ik wil je erbij hebben.” Ik kan mijn geluk niet op.

Je innerlijke criticus is angst

Mijn innerlijke criticus blijft mij echter achtervolgen. De voorbereiding van de opnames is in augustus, de opnames in september en de uitzending in oktober. “Je valt door de mand. Ze zullen ontdekken dat je er niets van bakt. Je maakt jezelf belachelijk en je zult nooit meer cliënten krijgen.” – blijft in mijn hoofd dreunen.

Maar mijn innerlijke criticus dat ben ik niet. Dat is de stem van angst en de angst is ervoor om je te beschermen, om je pijn en teleurstelling te besparen. De intentie van angst is altijd goed. Angst is als een mens die blijft zeuren. Wanneer je hem negeert dan zal hij zijn stem verheffen. Zoals mensen die vanuit hun negatieve emoties communiceren, zo heeft onze innerlijke criticus ook niets anders dan aandacht en erkenning nodig. Het heeft geen zin om tegen hem te vechten. Wat mij altijd helpt om mijn innerlijke criticus het zwijgen op te leggen is tegen hem zeggen:

“Ik weet dat je er bent. Ik kan je horen. Ik weet dat je je zorgen maakt en mij wilt beschermen. Ik weet dat je het beste met mij voor hebt en ik ben je daar dankbaar voor.”

Je innerlijke criticus begrijpen

Hij zal zijn kop blijven opsteken en ik zal als een oude plaat dezelfde worden herhalen. Hij heeft zijn mantra’s en ik heb mijn mantra’s. Je innerlijke criticus kun je niet wissen, eruit halen, verwijderen, doden of uitschakelen. Hij zal blijven komen op momenten wanneer je hem het minst nodig hebt. Dat doet hij gewoon omdat hij om jou geeft en zich zorgen om jou maakt. Hij wil jou beschermen. Hij is als een overbezorgde ouder die in principe niet zo belangrijk vindt of je zijn adviezen wel of niet zal volgen. Voor hem is het belangrijk om je te waarschuwen zodat hij zichzelf achteraf niet kwalijk kan nemen dat hij niet heeft ingegrepen.

Aardig zijn tegen je innerlijke criticus

Aardig zijn tegen je innerlijke criticus is belangrijk, zoals je aardig bent tegen je ouder. Laat je je door hem niet bang maken. Je bent geen kind meer. Je mag denken en doen wat je wilt en je innerlijke criticus mag daar een mening over hebben. Net als je niet alles doet wat je ouders zeggen, hoef je ook niet altijd naar je innerlijke criticus te luisteren. Luister vooral naar jezelf.

Lees ook Oplichterssyndroom ontmaskerd. Voor slimme mensen die denken dat ze dom zijn en Waarom ben ik hier?

Vragen?

Ik ben dol op vragen, dus stel ze gerust als reactie op dit artikel. Wil je meer weten of een afspraak maken voor een intakegesprek. Bel 06-20592011 of mail naar info@dpssimply.